Welcome to RTB Referral Animal Hospital (โรงพยาบาลสัตว์รัตนาธิเบศร์) Website

  โกลเดน โกลเดน เป็นหมาขนาดกลาง ในกลุ่ม สปอร์ทติ้ง ด๊อก (Sporting Dog) ซึ่งเป็นกลุ่มหมาเพื่อใช้งานในกีฬาล่าสัตว์ กลุ่มเดียวกับ พอยต์เตอร์ (Pointer) เซทเตอร์(Setter) และ สแปเนียล (Spaniel) โกลเดน รีทริฟเวอร์ ไม่ได้เป็นหมาสำอางที่ต้องการการเสริมแต่งเป็นประจำ ต้องการการดูแลรักษาน้อย เพียงแค่ อาบน้ำและแปรงขนอาทิตย์ละครั้งก็เป็นการเพียงพอแล้ว เป็นหมาที่ออกจะเซอๆ ลุยๆหน่อย มีความเป็นตัวของตัวเองสูง และหล่อสวยแบบเป็นธรรมชาติ ออกจะแข็งแรง มีพลังงานสูง กระปี้กระเปร่า ฉลาดเฉลียวแต่ไม่เจ้าเล่ห์ สุขุม ชอบอยู่ร่วมกับคน รักเจ้าของ และชอบน้ำเป็นพิเศษ เวลาอาบน้ำคือความสุขของทั้งตัวเขาและเจ้าของ บางครั้งจะแอบไปนั่งแช่ในน้ำหรือในที่อื่นๆที่มีน้ำให้ลงไปทั้งตัวได้เช่นใน อ่างบัวด้วยบ่อยๆ โดยสัญชาติญาณแล้วโกลเดนจะชอบการเก็บสิ่งของมาให้ และการว่ายน้ำเป็นสิ่งที่โปรดปรานและเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง ต้องเข้าใจความเป็นไปก่อนว่าโกลเด้นได้ถูกเพาะพันธุ์มาเพื่อจุดประสงค์ในการใช้งานในเกมการล่าสัตว์ดังนั้นจึงมีคุณลักษณะเฉพาะเช่น- มีลักษณะของหัว ช่วงคอที่ไม่ยาวหรือสั้นเกินไปแต่ใหญ่รับกับกรามที่แข็งเเรง การเรียงของฟันที่มีรูปแบบถูกต้องเป็นระเบียบ เพื่อการคาบเทยื่อที่หนักได้ โดยไม่มีการขย่ำลงไป หูที่ไม่ใหญ่และยาวเกินไปปรกลงมาปิดหูพอดีเพื่อป้องกันรูหูขณะว่ายน้ำและไม่เกะกะขณะวิ่งผ่านป่าละเมาะ มีช่วงไหล่ที่หนาสำหรับการว่ายน้ำที่ดี ขนที่มี 2 ชั้น ที่ชั้นนอกจะหยาบกว่าและค่อนข้างยาวเพื่อป้องกันความหนาวเย็นจากการแช่น้ำ และไม่เลอะง่าย เมื่อสะบัดความสกปรกที่ติดอยู่ที่เฉพาะขนชั้นนอกก็จะหลุดออกได้ง่าย เท้าที่เป็นทรงกลมและแข็งแรง

   แมว เปอร์เซียนั้นได้ชื่อว่าเป็นสัตว์เลี้ยงยอดนิยมไปทั่วโลก ด้วยความที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นในเรื่องรูปร่าง หน้าตา ที่ชวนให้ใครๆ หลงรักได้ง่ายๆ ด้วยนิสัยที่ร่าเริง และขี้ประจบ ทำให้มัดใจเจ้านายได้อยู่หมัด แต่ในการด้านเลี้ยงดูแล้ว แมวพันธุ์นี้จำเป็นต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างมาก ดังนั้น ผู้เลี้ยงจึงควรเรียนรู้ที่จะดูแลอย่างถูกวิธี เพื่อให้เจ้าเหมียวอยู่กับเราได้นาน ๆ อย่างมีความสุข… ว่าแล้วก็ไปดูวิธีดูแลแมวเปอร์เซียกันเลย 1. หมั่นแปรงขนเป็นประจำ จุดเด่นของแมวเปอร์เซีย นั้นอยู่ที่ขนนุ่มยาวของมัน ที่ทำให้แมวเปอร์เซียดูสง่าหรูหรามากกว่าพันธุ์ไหน ๆ จนเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย เราจึงควรดูแลขนของมันให้ดูนุ่มสลวยอยู่เสมอ ด้วยการใช้หวีแปรงขนให้แมวของคุณ อย่างน้อยวันละ 15 นาที นอกจากนี้ ควรเน้นในจุดที่น้องแมวของคุณไม่สามารถเอื้อมไปเลียขนไม่ถึง เป็นพิเศษด้วย เช่น ที่คอ ขา และหาง 2. อย่าปล่อยให้แมวอ้วนจนเกินไป แม้ว่าแมวอ้วนกลมจะดูน่า รักน่าเอ็นดูก็เถอะ แต่เราก็ไม่ควรปล่อยให้อ้วนจนเกินไป เพราะมันจะไม่ดีกับสุขภาพร่างกายของเจ้าเหมียวแน่ ๆ แต่ถ้าหากเผลอตามใจจน “เสียแมว” ไปแล้วล่ะก็ ยังไม่สายที่คุณจะจับเขามาเข้าคอร์สไดเอทด้วยการเลือกอาหารลดน้ำหนักสำหรับ แมวโดยเฉพาะ หรือปรับลดเนื้อสัตว์ เพิ่มผักทีละน้อย และเพิ่มขึ้นในทุก ๆ มื้อจนกว่าเจ้าเหมียวจะคุ้นชิน ซึ่งแรก ๆ

   ประโยชน์ของการเลี้ยงแมว  ที่น่าจะเป็นเหตุผลดี ๆ สำหรับทาสแมว ที่จะมีเหมียวน้อยเข้ามาวนเวียนเป็นเพื่อนรู้ใจอยู่ในชีวิต ลองไปอ่านประโยชน์ของการเลี้ยงแมวกันเลย 1. แมวเสมือนยาวิเศษช่วยบำบัดความรู้สึก แมวเป็นสัตว์เลี้ยงที่ช่วยให้คนสามารถผ่านพ้นช่วงเวลายาก ๆ ของชีวิตไปได้ อย่างเช่น หลังการสูญเสียคนรัก โดยการพูดคุยปัญหากับแมว เพราะแมวจะไม่ซ้ำเติมความผิดพลาด หรือตัดสินคุณเหมือนการบอกกล่าวกับคน แต่แมวจะรับฟังทุกคำพูดอย่างตั้งใจ ดังนั้นแมวจึงเป็นอีกหนึ่งตัวช่วยในการบำบัด ที่จะทำให้ความเจ็บปวดภายในให้หายไปได้อย่างน่าอัศจรรย์ 2. ผู้ที่เลี้ยงแมวฉลาดกว่าผู้ที่เลี้ยงสุนัข มหาวิทยาลัยคาโรล ในรัฐวิสคอนซิน เผยว่า หลังการทดสอบไหวพริบระหว่างผู้ที่เลี้ยงแมวกับสุนัขพบว่า ผู้ที่เลี้ยงแมวมีไหวพริบมากกว่าผู้ที่เลี้ยงสุนัข ซึ่งนักจิตวิทยาเชื่อว่า ผลลัพธ์ดังกล่าวน่าจะสืบเนื่องมาจาก ผู้ที่เลี้ยงแมวให้ความสนใจเรื่องรอบข้างมากกว่า เหมือนนิสัยของแมวนั่นเอง 3. แมวช่วยพลิกหน้าประวัติศาสตร์ ย้อนกลับไปเมื่อ 525 ปีก่อนคริสตกาล ก่อนการสู้รบที่เมืองเพลูเซียม ซึ่งเป็นเมืองสำคัญของอียิปต์ในสมัยนั้น กษัตริย์แคมไบซิสที่ 2 หรือกษัตริย์แห่งเปอร์เซีย ได้สั่งให้วาดรูปแมวลงบนโล่ของเหล่าทหาร พร้อมกับให้ทหารแห่แมวนำหน้าทัพ ซึ่งเมื่อชาวอียิปต์ที่ยกย่องแมวเหนือสิ่งอื่นใดได้เห็นดังนั้น ก็ไม่กล้าสู้รบปรบมือด้วย เพราะกลัวจะทำให้เทพพิโรธ สุดท้ายจำต้องยอมถอยทัพ และเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปในที่สุด 4. ลดโอกาสเสี่ยงเป็นโรคหัวใจวาย จากการศึกษาของมหาวิทยาลัยมินิโซตาพบว่า การเลี้ยงแมวทำให้ระดับความเครียดน้อยลง เช่นเดียวกับการลดโอกาสเสี่ยงต่อการเป็นโรคหัวใจวายที่สูงถึง 40 เปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

มีหลายครั้งที่เจ้าของสังเกตเห็นก้อนผิดปกติที่ผิวหนังของสัตว์เลี้ยง ไม่ว่าจะสังเกตเห็นตั้งแต่ก้อนมีขนาดเล็กๆ หรือสังเกตเห็นเมื่อก้อนมีขนาดใหญ่มากแล้วโดยเฉพาะในสุนัขพันธุ์ขนยาว หากไม่ได้ลูบคลำตัวสุนัขบ่อยๆทุกวัน เจ้าของบางท่านก็อาจไม่ทราบได้ว่าสัตว์เลี้ยงของตนมีก้อนผิดปกติเกิดขึ้นที่ผิวหนัง แต่คำถามที่หมอพบบ่อยคงหนีไม่พ้น “ก้อนนี้เป็นมะเร็งไหมคะ?” “แล้วจะอันตรายหรือเปล่า ต้องรักษายังไง?” วันนี้เรามีคำตอบค่ะ มะเร็งเป็นโรคที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้ในสุนัขทุกตัว โดยเฉพาะสุนัขที่มีอายุมาก โดยในปัจจุบันพบว่าสัตว์เลี้ยงเป็นโรคมะเร็งมากขึ้น อาจเนื่องจากเจ้าของสัตว์เลี้ยงมีการการเลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงที่ดีขึ้น ให้ความสำคัญกับสัตว์เลี้ยงเปรียบเหมือนสมาชิกในครอบครัว ทำให้สุนัขมีอายุที่ยืนยาวมากขึ้น เช่นเดียวกับในคน หากมีการตรวจวินิจฉัยโรคมะเร็งตั้งแต่ในระยะแรกก่อนที่มะเร็งจะเกิดการกระจายไปยังอวัยวะต่างๆในร่างกาย จะทำให้การรักษาประสบความสำเร็จมากกว่า แต่ไม่ใช่ว่าก้อนผิดปกติที่เกิดขึ้นทุกครั้งจะเป็นมะเร็งเสมอไป เพราะอาจเป็นก้อนฝี หรือก้อนเนื้อธรรมดาก็ได้ อาการที่เจ้าของสังเกตได้ง่ายที่สุดคือ การสังเกตพบก้อนผิดปกติที่ผิวหนังภายนอกร่างกาย โดยก้อนดังกล่าวมีการโตขึ้นอย่างรวดเร็ว หรือมีการกระจายไปยังตำแหน่งอื่นๆ เป็นแผลเรื้อรังที่รักษาไม่หาย มีเลือด หรือสิ่งคัดหลั่งออกมาอยู่ตลอด อาการอื่นๆที่ไม่จำเพาะ เช่น มีน้ำหนักตัวลดลงอย่างรวดเร็ว เบื่ออาหาร เซื่องซึมลง ไม่ออกกำลังหรือออกกำลังได้ไม่เท่าเดิม หายใจลำบาก ปัสสาวะหรืออุจจาระลำบาก เป็นต้น มะเร็งที่พบได้ในสุนัขเพศผู้ที่เป็นทองแดง (ลูกอัณฑะไม่อยู่ในถุงอัณฑะครบทั้ง 2 ข้าง แต่ยู่ในช่องท้อง) เมื่อสุนัขอายุมากขึ้น ลูกอัณฑะที่อยู่ในช่องท้องอาจมีขนาดโตขึ้นและกลายเป็นมะเร็งได้ ในสุนัขเพศเมียมีโอกาสเป็นมะเร็งเต้านม มะเร็งรังไข่ มะเร็งมดลูก เป็นต้น ในสุนัขพันธุ์ใหญ่ เช่น ร๊อตไวเลอร์ โดเบอร์แมน และเยอรมัน เชพเพิร์ด

ชิวาวา (พันธุ์ขนเรียบ), (Chihuahua smooth coat) สุนัข พันธุ์เล็ก ขนาดพกพา ตาโต ถิ่นกำเนิดมาจากประเทศเม็กซิโก อดีตเป็นสัตว์ที่เป็นอาหารและถูกบูชายัญ มีสองสายพันธุ์คือ พันธุ์ขนเรียบและพันธุ์ขนยาว ชิวาวา มีความสูงไม่เกิน 5 นิ้ว มีน้ำหนักเฉลี่ย 0.9 – 2.7 กิโลกรัม จัดว่าเป็นสุนัขพันธุ์ที่เล็กที่สุดในโลก มีทั้งสีขาว สีน้ำตาลอ่อน สีทราย สีดำ อาจมีสีเดียวอย่างแดงน้ำตาลทอง หรือสลับขาวน้ำตาล หัว หน้าผากต้องกลมโค้งเป็นรูปแอปเปิ้ล หูตั้ง ปากสั้นแหลม ขนสั้น ถ้าเป็นพันธุ์ขนยาวจะไม่หยิกม้วน สุนัขพันธุ์นี้หลายคนต่างหลงใหล เพราะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ มีเสน่ห์ ขี้ประจบ เป็นสุนัขเฝ้าระวัง เตือนภัยได้ดี เหมาะสำหรับบ้านที่มีพื้นที่ไม่มาก แต่ไม่ชอบอากาศเย็น ราคาจำหน่าย ทั่วไปเริ่มต้นที่ 4,000-10,000 บาท บีเกิ้ล (Beagle) สุนัข ล่ากระต่ายในอดีต มีหูที่ยาวปรกลง มีทั้งพันธุ์ธรรมดา มีความสูงประมาณ 13-15

โรคเบาหวาน คือโรคที่มีระดับน้ำตาลในกระแสเลือดสูงกว่าปกติ โดยปกติแล้วร่างกายจะมีฮอร์โมนอินซูลิน ทำหน้าที่ควบคุมระดับน้ำตาลในกระแสเลือด โดยดึงน้ำตาลในกระแสเลือดมาใช้ในร่างกาย โรคเบาหวานในสุนัขมักเกิดจากความผิดปกติของตับอ่อนที่ทำให้ร่างกายขาดฮอร์โมนอินซูลิน  แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าสุนัขของคุณเป็น โรคเบาหวาน ?     มีวิธีสังเกตอาการโรคเบาหวานเบื้องต้นจากอาการ 4 อย่าง ดังนี้ มีความอยากอาหารสูงกว่าปกติ น้ำหนักตัวลดลงในขณะที่กินอาหารได้ปกติหรือมากกว่าปกติ ปัสสาวะมากกว่าปกติ ดื่มน้ำมากกว่าปกติ นอกจากนี้ในสุนัขยังพบว่าเกิดภาวะต้อกระจก (เลนส์ตาขุ่น) ขึ้น ถ้าพามารักษาไม่ทันเวลาอาจทำให้เกิดภาวะตาบอดได้ เมื่อพบอาการดังกล่าวข้างต้นแล้วอย่านิ่งนอนใจ ควรรีบพาสุนัขของท่านมาพบสัตวแพทย์ทันทีเพื่อตรวจหาระดับน้ำตาลในกระแสเลือด (หลังงดอาหาร 12 ชั่วโมง) ซึ่งค่าปกติอยู่ที่ 80-120 mg/dl ตรวจน้ำปัสสาวะ และ ตรวจค่าเลือดอื่นๆ ตามความเหมาะสมเพื่อประกอบการวินิจฉัย รวมถึงวางแผนการจัดการและการดูแลตามความเหมาะสมต่อสุนัขของท่าน    วิธีการดูแลรักษา สุนัขที่ป่วยเป็นโรคเบาหวาน 1.การฉีดฮอร์โมนอินซูลิน โดยสัตวแพทย์จะทำการตรวจหาปริมาณของอินซูลินที่เหมาะสมต่อสุนัขของท่าน  ซึ่งในช่วงแรกนั้นอาจใช้เวลา 3 – 7 วัน หรือตามความเหมาะสมของสุนัขแต่ละตัว เมื่อได้ปริมาณอินซูลินที่เหมาะสมแล้วเจ้าของต้องมาเรียนรู้วิธีการให้อินซูลินที่ถูกต้อง 2.คบบคุมการให้อาหาร สุนัขที่ป่วยเป็นโรคเบาหวานต้องปรับวิธีการให้อาหารให้เป็นเวลาสม่ำเสมอในแต่ละวัน เช่น 2 มื้อ ในเวลา 8.00

การฝึกให้สุนัขขับถ่ายเป็นที่ และถูกเวลาเป็นปัญหาใหญ่ของเจ้าของสุนัขเกือบทุกราย  เจ้าของสุนัขควรจะเรียนรู้ถึงการฝึกสุนัขให้ขับถ่ายให้เป็นที่เป็นทาง  และนี่คือทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องรู้  เพื่อที่จะฝึกการขับถ่ายเป็นที่ให้ประสบความสำเร็จ แต่ก่อนจะกล่าวถึงวิธีการฝึก  ควรจะมาทำความเข้าใจกันเสียก่อนว่า  สิ่งที่คุณคิดว่ารู้อยู่แล้วนั้น  อะไรบ้างที่เป็นความจริงและอะไรที่ไม่จริง  สุนัขโดยปกติจะปัสสาวะสูงสุดประมาณ 6 ครั้งต่อวัน   ส่วนสุนัขที่อยู่อย่างอิสระจะปัสสาวะบ่อยกว่านี้  แต่สุนัขบ้านที่ถูกฝึกขับถ่ายมาแล้วนั้นการได้ปัสสาวะเพียง  2-3 ครั้งต่อวันก็สามารถจะอยู่อย่างสบายๆ ในขณะเดียวกันสุนัขตัวผู้จะปัสสาวะได้ทุกเวลาที่คุณพาเขาออกไปเดินเล่นเพื่อแสดงอาณาเขตของตัวเองตามสัญชาติญาณ เช่นเดียวกับที่การปัสสาวะนั้นเกี่ยวดองกับการดื่มน้ำ  การถ่ายอุจจาระนั้นเกี่ยวดองกับการกินอาหาร  ถ้าสุนัขของคุณกินบ่อย  กินมาก (หรือดื่มน้ำมาก)  เขาจะต้องขับถ่ายมาก และบ่อยตามปรกติ สุนัขที่ถูกปล่อยให้กินได้ทั้งวันตามสะดวก  จะต้องมีการขับถ่ายบ่อยแน่นอน  สำหรับสุนัขที่กินวันละ  1  มื้อต่อวัน  จะขับถ่ายเพียง 1-2 ครั้งต่อวันเท่านั้น อย่างไรก็ดี  ลูกสุนัขนั้นจะมีการขับถ่ายถี่กว่าสุนัขที่โตแล้ว  ซึ่งเป็นผลพวงมาจากชนิดและลักษณะของอาหารที่กิน  กระเพาะปัสสาวะที่ยังไม่แข็งแรงพอที่จะกลั้นได้นานๆ และการที่เขาต้องกินบ่อยกว่าปกติ (ประมาณ 3-5 มื้อต่อวัน  ขึ้นกับอายุของลูกสุนัข) ในบทความนี้จะเล่าถึงวิธีการสอบให้สุนัขจักขับถ่ายในสถานที่ที่ถูกที่ควร  และแนะนำให้คุณรู้ถึงหลุมพรางที่เจ้าของมักจะก้าวพลาดจนทำให้ฝึกไม่สำเร็จ  การฝึกให้ลูกสุนัขให้ขับถ่ายให้เป็นที่และเป็นเวลา  ต้องใช้ความอดทนในส่วนของคุณเป็นอย่างมาก  มันเป็นเรื่องที่จะทำให้คุณอารมณ์เสียได้ง่าย ๆ และมักจะอดไม่ได้ที่จะทำโทษสุนัขเมื่อเขาทำผิดพลาดโดยไม่รู้ว่าคุณกำลังทำผิดมหันต์  เช่น เมื่อเช้าวันหนึ่งคุณลงมาพบกับอุจจาระกองโตในห้องรับแขก และก็หมดความอดทน คุณจับคอสุนัขชื่อ ดวงใจ แล้วบังคับให้มันดมที่กองอุจจาระและตีมัน  ที่จริงแล้วคุณก็รู้ว่าคุณไม่ควรที่จะโกรธ

โรคต้อกระจก (cataract) คือภาวะที่เลนส์หรือแก้วตาขุ่น ทำให้แสงผ่านเข้าไปยังจอประสาทตาได้น้อยลง ภาพที่เกิดขึ้นจึงไม่ชัดเจน โดยสาเหตุการเกิดยังไม่ทราบแน่ชัด การเปลี่ยนแปลงอาจเกิดจากการที่แก้วตาบวมน้ำทำให้แก้วตาขุ่นซึ่งสามารถกลับสู่ภาวะปกติได้ แต่หากเป็นภาวะที่โปรตีนตกตะกอนจะไม่สามารถกลับสู่ภาวะปกติได้ และมักมีอาการเพิ่มขึ้น สาเหตุของการเกิดต้อกระจก  เช่น พันธุกรรม การได้รับการกระทบกระแทก โรคเบาหวาน หรือ การได้รับสารพิษ ต้อกระจกในสุนัข มักพบได้บ่อยในอายุปานกลาง รองลงมาพบในอายุมากกว่า 8 ปี ขึ้นไป มักจะเป็นที่ตาทั้ง 2 ข้าง ส่วนในแมวพบได้ไม่บ่อยนัก ถ้าพบมักจะเป็นชนิดที่เป็นมาแต่กำเนิด อาการที่พบ เจ้าของสามารถสังเกตได้จากดวงตาของสัตว์เลี้ยงจะเริ่มขาวขุ่น พฤติกรรมอาจเปลี่ยนแปลงไป เช่น จากเดิมที่สามารถวิ่งขึ้นลงบันไดได้ดี ก็กลายเป็นไม่กล้าที่จะวิ่งขึ้นลงเหมือนเดิม หรือจากเดิมที่เมื่อโยนเล่นสิ่งของสามารถวิ่งไปรับของได้ทันที ก็กลายเป็นหาของไม่เจอ เชื่องช้าลง หรือเดินชนสิ่งของภายในบ้าน เนื่องจากมีความผิดปกติในการมองเห็น การรักษาต้อกระจกทำได้ 2 วิธี คือ 1.    รักษาทางยา  มีการทดลองให้อาหารและยาหลายชนิด เพื่อเป็นการชะลอการขุ่นของแก้วตาหรือทำให้แก้วตาที่ขุ่น ใสขึ้น จนถึงปัจจุบันก็ยังไม่มีการยืนยันว่าจะได้ผลในการรักษา 2.    การทำศัลยกรรมเพื่อเอาแก้วตาที่เป็นต้อกระจกออกและใส่แก้วตาเทียมให้กับสัตว์ป่วย หรือการผ่าตัดเพื่อสลายต้อกระจกโดยใช้คลื่นความถี่สูง ซึ่งเป็นวิธีการรักษาที่ได้ผลดี แต่มีค่าใช้จ่ายในการรักษาที่ค่อนข้างสูง และต้องมีการดูแลติดตามผลการรักษาอย่างต่อเนื่อง รวมทั้งภายหลังจากการผ่าตัดเจ้าของต้องดูแลเอาใจใส่สัตว์เลี้ยงอย่างใกล้ชิด

 8 วิธีการดูแลสุนัข…เบื้องต้นที่เราควรทราบง่ายๆดังนี้ ไม่ควรเลี้ยงสุนัขไว้บนพื้นลื่น เช่นกระเบื้อง หินอ่อนขัด เป็นต้น เพราะจะทำให้ขาสุนัขไม่สวย ขาจะแบะออกคล้ายๆกับว่ายืนได้ไม่มั่นคง ไม่ควรอาบน้ำให้ลูกสุนัขที่อายุยังไม่ถึง 3 เดือน ถ้ารู้สึกว่าสกปรกใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดขนข้างนอกก็พอ ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ อาบน้ำแล้วให้รีบเช็ดและเป่าให้แห้ง เดี๋ยวสุนัขจะเป็นหวัด ระวัง ! อย่าให้ลูกสุนัขมุดใต้กรง หรือใต้อะไรที่แข็งและเป็นคาน เพราะมีโอกาสเสี่ยงที่จะเข้าไปติด ถูกกดทับ หรือเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้เส้นหลังเสียได้(กระดูสันหลังจะแอ่น) ควรดูแลรักษาปากและฟันของสุนัข อย่าให้กัดแทะของแข็งเกินไป เดี๋ยวฟันไม่แข็งแรงควรหากระดูกเทียมให้สุนัขแทะเล่น เอากระดูกแบบสีขาวและมีฟลูออไรด์ด้วยจะได้ทำความสะอาด ฟันสุนัขไปในตัว เมื่อสุนัขเริ่มเป็นหนุ่มสาว(อายุ 7-8 เดือน) อย่าเพิ่งรีบให้ผสมพันธุ์ เพราะสุนัขยังไม่โตเต็มที่ อาจทำให้หยุดการเจริญเติบโตและทำให้ตัวเล็ก แล้วก็อาจจะแท้งหรือให้ลูกที่ไม่สมบูรณ์ เมื่อเริ่มโต สุนัขจะเริ่มมีขนร่วง ไม่ต้องแปลกใจ เป็นธรรมชาติของสุนัขที่มีการเจริญเติบโต อาหารที่ใช้ควรเป็นอาหารเม็ด เพราะสะดวกรวดเร็ว ถ้าให้อาหารธรรมดา (ทำเอง) สุนัขจะเลือกกินแล้วจะไม่กินอาหารเม็ดอย่าให้แทะกระดูกจริงเพราะเดี๋ยวจะไปทิ่มกระเพาะสุนัขและจะติดคอได้ง่าย การฉีดวัคซีนและถ่ายพยาธิ ควรทำตามตารางที่สัตว์แพทย์แนะนำ

แค่เห็นภาพเจ้ากระต่ายเป็นฝีก็เจ็บแทนกันแล้วใช่ไหมครับ ฝีในกระต่ายเป็นความเจ็บป่วยที่พบได้ค่อนข้างบ่อย แม้ว่าจะสามารถตรวจวินิจฉัยได้ง่ายแต่การรักษาให้หายนั้นค่อนข้างยากและใช้เวลาในการรักษานานมากเลยทีเดียวครับ สาเหตุ เกิดบาดแผลจากการกัด หรือต่อสู้กัน การทิ่มทะลุของฟัน หรือรากฟันที่งอกยาวในช่องปาก เนื่องจากโภชนาการที่ไม่เหมาะสม  การทิ่มตำของวัสดุทำกรง หรือวัสดุปูรองกรงไม่เหมาะสม เช่น ซี่ลวดกรงบาดเท้า หรือ เกิดจากการเสียดสีเป็นเวลานานกับพื้นกรง ตลอดจนรอยข่วนหรือแผลจากการเกาด้วยเล็บที่ยาวและสกปรกทำให้เกิดการติดเชื้อแทรกซ้อนเข้าไปในบาดแผล หรือการฉีกขาดของผิวหนัง จากสาเหตุข้างต้น  ด้วยเชื้อแบคทีเรีย ซึ่งลักษณะของฝีในกระต่ายจะมีลักษณะเฉพาะ คือ เป็นก้อนแข็ง (Cheesy mass) มากกว่าของเหลวปนเลือด และมีแคปซูลหนามาหุ้ม ทำให้ยากแก่การระบายออก และทำให้ยาปฏิชีวนะเข้าถึงตัวก้อนฝีได้ยาก อาการ   สังเกตได้ง่ายจากการพบการบวมเป็นก้อนใต้ผิวหนัง ซึ่งบริเวณที่พบบ่อย คือด้านข้างของกราม ใต้คาง เหนือจมูก ขอบตา บริเวณไหล่ หากเกิดจากการทิ่มแทงของฟันหน้า บริเวณริมฝีปากจะเปื่อยยุ่ย เนื่องจากฟันทิ่มเข้าไปในเนื้อปาก  บางตัวเกิดฝีบริเวณใต้เท้าเนื่องมาจากการเสียดสีกับกรง ทำให้เกิดแผลและติดเชื้อแทรกซ้อน ฝ่าเท้าจะมีขนาดใหญ่ขึ้น และบวมอักเสบ นิ้วเท้ามีแผล หรือมีหนองปะทุ ซึ่งอาการที่ตามมา  คือกระต่ายจะเจ็บปวด จนทำให้เกิดการเบื่ออาหาร น้ำหนักลด ซึม ไม่ค่อยเดิน ไม่ร่าเริงเหมือนเดิม  หรือมีรูปหน้า หรือ